Piątek 13go jes super dniem, żeby opisać extra wydarzenie biegowe mego życia - Ełcka Zmarzlina :-)
Wszystko co się wydarzyło w trakcie i po, to jak magia, która czarodziejską różczką zmienia życie, warto dla tych wrażeń było spędzić ponad 11 godzin w marszobiegu i w mrozie, polecam! przeżycie co najmniej graniczy z katharsis :-)
Przygotowań było wiele, najwięcej jednak logistyczno - ubraniowo -żywieniowych, jak się ubrać, co zabrać ze sobą, co jeść i pic w trakcie. Test ubrania w dzień przed przy temperaturze - 15 wydawał się już wyczynem, psu śnieg zamarzał na brodzie, ja po kolana w śniegu testowałam wytrzymałość speed crossów, skarpet i stuptutów. 3 km testu a tyle wrażeń już, zdziwienie kierowców w ciepłych samochodach bezcenne a i tak klu weekendu było ciągle przede mną :-)
Konsultacje z Komandosem, wyposażenie bojowe od Komandosa, ostatnie rady ubraniowe i w drogę, zimno, coraz zimniej... temperatura spadała do - 28 i pierwszy dół był już przed startem kiedy z chłodnego autobusu wychodziło się na jeszcze większy chłód. Czy ja dam rade , jeśli już marznę, oczywiście ,ze nie dam rady, skrzyżowanie myśli ciemnych biło się z ciekawością. Na szczęście było słońce, słońce ratuje wszystko, mapy rozdane, start :-)
Tory kolejowe, las, grupy ludzi, które z każdym punktem coraz rzadziej rozsiewały się po mapie imprezy, gdzieś krzyżowały swoje drogi mniej lub bardziej zadziwione tym ,że czy biegniesz czy idziesz, dojść możesz do celu w tym samym czasie, tu oprócz kondycji liczyła się znajomość mapy, głowa, ryzyko pójścia na azymut prze łąki i krzaki... Widoki niepowtarzalne, czułam się jak zdobywca nowej Antarktydy, plecak z herbata był strzałem w dziesiątkę, rękawice babcine, wynalazkiem życia i rady doświadczonych bezcenne... i tu pokora kłaniała się w pas, cisza biła płatkami śniegu po nogach a lód iskrzył się na jeziorze....
Podziw wielki dla samotnych piechurów, którzy jakby celowo uciekali przed grupa snując swój plan dojścia do celu... twarze bezcenne...
I tak od punkty 1 do punktu 12 przemierzaliśmy szlak ciesząc się najpierw słońcem a potem walcząc z zapadającym zmrokiem i ciemnością... las nocą,,, super... nagle z białego pola wchodzisz w gesty ciemno zielony las i czujesz, jak przyroda przygniata ciszą...
Litery zdobywane na końcu łączyły się w alfabet dojścia do mety, śwaitła miasta kusiły ciepłem, grupki ludzi już wolnym marszem zbijały się w jedno torując czołówkami przejście do stanu błogiego spoczynku....
Herbata okazała się nektarem chwili, marsem można była zabić i uratować się przed chłodem, który tak na prawdę nie dokuczał... to moje odkrycie, 11 godzina na śniadaniu i 2 marsach i herbacie, mój rekord, ciało przestawiło się na efekt zmarzliny :-) łzy zamarzały soplami lodu w kącikach oczu, masło kokosowe walczyło z chłodem broniąc mnie przed lodem dnia... tysiące małych elementów składało się w całość, aby po ponad 11 godzina truchtem dotrzeć do mety kończąc swój bój z tym co najmniej lubię, zimnem, wygrałam!!!!
I w końcu osiągnęłam spokój, cudowne wypełnienie, w końcu brak niedosytu, w końcu jest to dobro które wypełnia, dodaje skrzydeł i otula spokojem... Jednak dużo można, człowiek, nawet ja mogę dużo...
Słuchając lepszych, słuchać rad, dobry towarzysz drogi, słońce, herbata, wiara i optymizm, to tak na prawdę doprowadziło mnie do ciepłej kawy na mecie :-)
A potem? A potem tylko lepiej :-) Bo jak określić telefon z gratulacjami od swego guru biegowego? bezcenne, i nic że są głosy,które próbują umniejszyć wydarzenie :-) Prawda kruszy lód.
Teraz czekam na Ultra Śledzia :-) i wypełniam czas przyjemnością biegania po śniegu, polecam!
