monotematyczne zdanie tygodnia, wybrzmiewa u mnie, wśród znajomych, choć wydaje mi się ze wszędzie :-)
czas treningów zamknięty, wybiegane jest, sama czuję, ze biję swoje rekordy może nie w szybkości ale sumienności, i co tu kryć, endorfiny po ostatnim treningu niedzielnym były niepojęte, to, że koniec, na jakiś czas, to ze dałam rade, mimo ze ciężko, i to ze teraz mogę tylko odpoczywać i jeść ;-)
Skrzyżowanie wegańskiej postawy na życie ze smakiem śledzia miesza się z humusem i łososiem, kiedy białko, kiedy węgle, co pić itd...
i jeszcze ten ubiór, testowane kilka razy rożne opcje, kurki, koszuli, bluzy, plecak pod kurtkę czy na kurtkę, i żeby było ciepło, żeby sucho.. a jak będzie lód... tysiące pytań mnożą się przez podpowiedzi wielu :-)
teraz tylko czekam, jest adrenalina, pewien niepokój, ciekawość i wszystko boli, pewnie od strachu lub niewiadomej,a może to ta pogoda, która straszy deszczem za okiem i co jakiś czas objawia się pytaniem, a jak będzie w sobotę?
no i ten czas przed, o której jechać na miejsce, co na śniadanie? po drodze zwiedzamy czy suniemy na miejsce zborne, kogo spotkamy itd...
i jeszcze sen, ile kiedy, która noc najważniejsza
o rany... sporo tego...
a tu jeszcze praca.. życie codzienne, zdziwione oczy niewtajemniczonych, gdyż kontakt utrudniony, bo jak teraz można rozważać kwestie inne niż śledź... monotematyzm powala :-)
i ta ciekawość, start, bieg, kryzys, euforia, co jeść w trakcie (znowu o jedzeniu ;-) ) i jak się będą tasowały minuty na kilometry...
I znowu ekipa w szyku bojowym, wspólna droga, doświadczenie, choć tym razem rozbici na 50 i 80, dobiec do mety, przebrać się, czekać, przetrwać, i potem tylko luz... choć znając życie pojawia się nowe tematy i ścieżki do przebiegnięcia..
wtorek... zdecydowanie mógłby być już czwartek... :-)
zdjęcia fajnego brak, wiec wrzucam węgle ;-)
