Udział w tych zawodach, to była szybka myśl,
która przebiega przez głowę raczej w listopadzie J ktoś coś
usłyszał, ktoś komuś gdzieś coś powiedział, wysłał widomość i stało się jasne –
jedziemy – 5 osób z naszej drużyny J
Raczej totalnie bez przygotowania, chyba
tylko Maciej mail w głowie tę trasę i co tam może nas czekać, gdyż tydzień
przed przygotował nam bieg na ok 22 km po lasach i wertepach w dolinie Rospudy.
Ja raczej totalnie nieświadoma tego co może nas tam czekać, ufna w instynkt
Macieja jechała na żywił, na luzie, tak po prostu, pobiegać w nowym miejscu. To
miął być przygoda J i była J
Kilka niespodziankę po drodze, ruszyliśmy za
wcześnie, ale może to i dobrze, bo zdążyliśmy wszystkie kanapki zjeść , wypić
herbatę, ale i tak jak się okazało dla mnie za późno. Jednak trzeba trzymać ten
stan – 3 godziny przed biegiem ostatni posiłek.
Start na 32 km, 8 kobiet, w tym ja, jedyna
Polka i chyba jedyny amator, gdyż wszyscy wyglądali jak rasowi ULTRA, chudzi,
wysportowani, twarze wyrażały ilość setek przebiegniętych km, bez żadnych
dodatkowych bagaży. Widok niesamowity, gdzieś w nieznanym lesie tylu Ultra i myJ gdyż ja
biegałam z Maciejem, dziewczyny miały biec po nas 20 km.
Nie wiem, na którym km zaczęły się
niespodzianki typu wysokie podbiegi, które raczej na czworaczkach pokonywałam
niż na swoich dwóch nogach, zmiana pogody, deszcz z gradem nas najpierw
zmoczył, wiatr owiał, kilka razy zaliczyłam poślizg mimo moich super extra
niesamowitych Salomonów. Przeżyłam Łemko, a tu na tym błocie poszłam jak długa J no miło…
góra, dół, błoto, góra, dół, przeskoki przez pnie, schody, śliskie schody,
mostki, strumyki … po 10 km przez głowę przeszła myśl, ze jak następne 20
będzie takie same, to nie dam rady… ostania kanapka ciążyła kamieniem na
żołądku, kilka warstw ubrań przeszkadzało, znowu w głowie myśli, jak tu się
ubrać następnym razem, ale jak już deszcz nas obmył, to okazało się ze jednak
te warstwy się przydały, było ok.
Pierwszy punkt, chyba jednak za szybko, łyk
wody przed schodami w górę.
Do 14 km czyli do drugiego punktu, gdzie
trasy się rozmijały biegło mi się tak sobie… dywagacji myśli w głowie 100,
każdy bieg to programowanie się na kolejny, co powinnam zrobić lepiej następnym
razem, co tym razem przeoczyłam, zaniedbałam, albo co się sprawdza… i już wiem,
że trzeba iść na zakupy, bo spodnie z ubiegłego sezonu już są za duże (w sumie
to super, ale teraz to przeszkadza… J). I jak tu się
ubrać na Ełcką zmarzlinę, żeby to przeżyć, i co ja zrobię jak już wrócę do
domu, bo pomysłów 100.
Rozmowy z Maciejem, wymiana myśli, co nie
tak, ze trasa super, czy cos boli, jakie temp, „o dogoniła nas Bożenka”, a
teraz bierzemy te dziewczę z przodu, przeginamy”…i biegniemy
Od 14 km świat już był inny, chyba już nawet
śliskich schodów nie było, a może raz.. nie pamiętam, pamiętam za to ze
ostatnia kanapka się strawił, widoki stawały się coraz piękniejsze,
natrafiliśmy na zielona polane od mchy, która zapierała dech w piersiach… a potem
zbiegi, to co lubię, już bezpieczniejsze, bez poślizgu, jest euforia, bieg
brzegiem rzeki, po sitowi, super, tym razem ja jestem z przodu, bo tak mi
łatwiej, bo w głowie się nie kręci od patrzenia na buty biegacza przed i jak
się okazuje, ze to ja ciągnę Macieja (???)… i to jest fajne, ta wymiana
energii, bieganie w parze ma swój urok, energia się przenosi, jeden drugiego
wspiera, czasem nawet ciągnie, jak to bywa na podbiegach – wyciągnięta męska
ręka ratuje tempo.
Tym razem biegliśmy bez batonów, dodatkowej
wody, wystarczały tylko punkty żywieniowe, choć przed każdym tęskniłam ze 2 km
za herbatą, bez czasomierza, aplikacji, zwykły zegarek, zgadywanie, czasu,
tempa, odległości, ma to swój urok, jesteśmy tylko my, natura i nasz bieg, ból,
radość, słonce, deszcz, grad, śnieg – gdyż pogada pokazała nam wszystkie swoje
oblicza. W myślach szukam wodoodpornych rękawiczek, bo marznę…
Po drodze spotykamy kolejna dziewczynę,
chyba jednak zmęczona swoja szybka gonitwą, przeganiamy ja na zasadzie
„szczęśliwych ultra” uciekamy, żeby zniknąć z pola widzenia, robimy swoje , do
przodu.. potem to już jest tylko, w moim wypadku ucieczka przez zimnem, gdzie
ta meta? Totalnie nie wiemy gdzie jesteśmy, trasa zakręcona totalnie, kierunki
się mylą, choć oznaczona super, robi się szaro.. ale jak to się robi szaro,
ciemno? Już? W nogach czujemy, z e meta powinna być już od 2 km a jej ciągle
nie ma i jeszcze nie wiemy, gdzie jesteśmy, no fajnie…nic to robimy swoje J
Wzrok się wyostrza J i w
końcu jest! Czekają na nas dziewczyny i …dużo herbaty, ciepłej herbaty J
Przebieram się, zdejmuję zimno, nakładam
suche, to było fajne, super przygoda.
Choć organizacja totalnie inna niż w Polsce,
ale ma to swój klimat, tak jest naturalnie, ludzie zebrali się, pobiegli, ktoś dostał
puchar, no może medali żal, bo to jednak pamiątka, ale jest numer startowy,
nawet czysty.
Dla mnie ten bieg był walka, nauką i
harmonia i jednak duża radością, inspiracja do dużo nowych rzeczy. Już wiem, co
chcę, rzeczy ułożyły się na swoich półkach.
Mijani mili ludzie, nasze białe kurtki
jednak robią wrażenie, nikt nie przechodzi bezwiednie obok, i to też jest miłe.
Ludzie mówią do nas po polsku, życzą powodzenia, zapraszają za rok. Jest
dobrze. I ponoć to mój najlepszy w tym sezonie bieg!! Czad J
Duże tego dobrego się wydarzyło, do drużyny
doszła sprawdzona w boju Gosia – nasza fizjo, extra babka.
I tak na koniec, polecam bieg, polecam
traile, polecam drużynę, polecam bieganie J
