idzie nowe

I znowu zbieram się w sobie

Pył własnoręcznie rozrzucony zbieram w sobie, by na nowo lepić siebie na ten czas jutra

Który ma nadejść w lepszym świetle

Ile razy jeszcze trzeba odbić się od ściany by zrozumieć, ze słonce parzy i spala

Czy hartowanie we własnoręcznie zadanym bólu nigdy nie będzie miało końca?

Kiedy czuwający Anioł powie – wystarczy, już jest dobrze, dotknęłaś nieba, ciesz się, żyj oddychaj, niech skrzydła szerokie niosą cię ku lepszemu

Wspinając się na skałę życia znowu widzę więcej

Bolała, było warto

Horyzont rozpostarty szeroko